KLASYFIKACJA I ESTYMACJA POPYTU

W ekonomii popyt może być postrzegany w wielu różnych kategoriach. Wyróżnia się na przykład popyt efektywny, który wyraża chęć nabycia pewnego dobra przy jednoczesnym posiadaniu odpowiednich środków finansowych oraz popyt potencjalny, który jest potrzebą nie popartą odpowiednimi środkami. Istnieje popyt wyrażony przez indywidualnego klienta czy popyt rynkowy, popyt dóbr komplementarnych oraz dla produktów zastępczych.

Z punktu widzenia zarządzania popytem i jego prognozowalności popytu bardziej zależy nam na określeniu jego ciągłości oraz zmienności. Takie podejście jest ściśle związane z klasyfikacją DTMR oraz XYZ opisywanymi w rozdziale KLASYFIKACJA PRODUKTÓW.

Klasyfikacja DTMR pozwala nam określić czy popyt na dany produkt jest ciągły, czy występuje duża ilość braków sprzedaży, które skutkują powstaniem rzadkich szeregów czasowych, do których zaaplikować musimy inne metody prognozowania opisane w rozdziale PROGNOZOWANIE SZEREGÓW RZADKICH.

Klasyfikacja XYZ dotyczy zmienności popytu. Grupa X opisuje wtedy produkty charakteryzujące się najmniejszą zmiennością przez co produkty z tej grupy są najłatwiejsze do prognozowania. Do grupy Y i Z trafiają odpowiednio produkty, na które jest popyt o umiarkowanej i dużej zmienności.

Istotnym zagadnieniem jest różnicowanie popytu i sprzedaży. Brak odnotowanych faktów sprzedażowych nie musi oznaczać, że popyt nie wystąpił - może być skutkiem nie posiadania odpowiednich zapasów, co z kolei prowadzi do utraconej sprzedaży.

Szereg sprzedaży jest zatem często tylko podstawą do estymacji szeregu popytu w momentach, w których podejrzewamy, że nie byliśmy w stanie w pełni zaspokoić potrzeb klienta. Pozwala nam to na uniknięcie zaniżenia realnego popytu, z powodu opierania się tylko na historii sprzedaży. W efekcie możemy lepiej zarządzać popytem i lepiej zadbać o poziom obsługi klienta w przyszłości.